Της Έλενας Φλώρου.
Πάνε μέρες που οι πόρτες μας χτυπούν ξεχωριστά, που ο καναπές γεμίζει μόνο στη γωνία και που τα πόδια ζεσταίνει μόνο η κουβέρτα.
Πάνε μέρες που το σπίτι δε γεμίζει με φωνές και γέλια. Πού και πού το γαύγισμα του σκύλου σπάει τις σιωπές, άντε και κανένα χειρόφρενο αυτοκίνητου που παρκάρει στον δρόμο.
Εγώ εδώ, εσύ αλλού και στη μέση ο θυμός να τσαλαβουτά άτσαλα τα πόδια του στις λασπωμένες λακκούβες του φθινοπώρου.
Και να, που μέσα στην οργή, ξεπηδάνε δεξιά κι αριστερά οι αναμνήσεις, έτσι για να γαμήσουν λίγο παραπάνω ό,τι δεν πληγώθηκε αρκετά.
Γιατί στην τελική, οι έρωτες που σε διαλύουν δεν είναι εκείνοι οι εγωιστικοί που κοιμούνται χώρια. Είναι εκείνοι που μοιράστηκαν ένα κρεβάτι, μια σοκολάτα και μια μεριά όνειρα μπροστά σε ένα τζάκι.
Δε σε αγαπούσα, μου έλεγες τελευταία. Πως έμενα στον κόσμο μου, πως άλλαξα και δε σου έδινα πλέον βάση. Κριτική στην κριτική για μια σχέση που πολύ καιρό δεν ήσουν μέσα κι αρνιόσουν να το δεις.
Βλέπεις, αγάπη μου, δε φτάνει ένα μηχανικό φιλί πριν τη δουλειά, όταν δεν έχει λίγη ζωή μέσα. Δε φτάνει μια αγκαλιά μία στο τόσο, για να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πως δεν είσαι μόνος. Δε φτάνει να λες «σε αγαπώ» όταν δε σου ζεσταίνει την καρδιά και τα μάτια.
Δεν επιτρέπεται να μιλάς για συνήθεια όταν εσύ ο ίδιος δε θες να απεγκλωβιστείς από αυτή και περιμένεις να κουρδιστεί ο άλλος από μόνος του, προκειμένου να σπάει τα τείχη που σηκώνεις ξανά και ξανά, επειδή δε θες να σε φτάσει.
Πολλές φορές έσπασα το κεφάλι μου να δω τι φταίει. Ίσως που μας έπεσαν πολλά τα δύσκολα και δεν πήραμε ανάσα. Ίσως που εμείς δε ζήσαμε τη μελό φάση, αυτή τη γλυκιά, χαζή φάση που περνάνε όλοι στις αρχές.
Μας πέταξε η τύχη σε ένα βαθύ πηγάδι κι είπε «κολυμπήστε ή πνιγείτε». Μέσα σε αυτόν τον πανικό, λοιπόν, αποκτήσαμε άμυνες και φοβίες που αντί να μας φέρουν κοντά, έβαλαν μεταξύ μας κάμποσα χιλιόμετρα.
Το παλέψαμε ξανά και ξανά χωρίς επιτυχία. Άλλαξες και προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα. Ώσπου μια μέρα μετά από χρόνια κοιταχτήκαμε και δεν αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Δυο γνωστοί-ξένοι που σαν να συναντιούνταν για πρώτη φορά.
Μου είχες πει ένα βράδυ πως τον έρωτα γεννά ο θαυμασμός. Αυτός δημιουργεί τον σεβασμό, την έλξη, το πάθος, την ανάγκη να μπεις και να φωλιάσεις στη σάρκα του άλλου για να τον νιώσεις σε όλες τις διαστάσεις. Σε πρόδωσε, όμως, ο καιρός και το ξέχασες. Κι εκεί που πάλευα να προστατευτώ από τον κόσμο, προσπαθούσα να φυλαχτώ από σένα.
Γιατί είναι σκληρό εκεί που αγαπάς να σε πονάνε τόσο. Εκεί που λατρεύεις να σου πατάνε δυο κλωτσιές για να μην ξαναπατήσεις. Είναι αδιανόητο να σου ζητούν να ξεχάσεις τις βόλτες χέρι-χέρι, τα αλμυρά φιλιά, τους ψιθύρους σιγανά στο αυτί, τις αναμονές στα κτελ κι όλες τις «πρώτες φορές» κάθε κεφαλαίου ευτυχίας.
Χάθηκες, σε έψαξα κι όταν σε βρήκα απλά δεν ήθελες να είσαι εδώ. Δεν έφερα αντίρρηση. Θα ήταν χαζό άλλωστε να διπλώσω σε οχτώ κομμάτια αυτό που ζήσαμε για να χωρέσει στην τρύπια τσέπη της συνήθειας.
Δε θα σου πω να προσέχεις κι άλλες τέτοιες γραφικές παπαριές. Απλά όταν αποφασίσεις στα αλήθεια να κάνεις το πρώτο σταθερό βήμα μπροστά, μην ξεχάσεις να αφήσεις λίγο χώρο για να αγαπηθείς. Δώσε μια ευκαιρία στη ζωή να σε κάνει ευτυχισμένο και να σου αποδείξει πως ο έρωτας δεν κρύβει πάντα δράκο.
αναπνοές
