Της Λίνας Δημακοπούλου.
Κάποιοι μας λένε αθεράπευτα ρομαντικούς, ενώ άλλοι απλά κλισέ. Κάποιοι δελεάζονται στην ιδέα της ζεστής κουβέρτας και του χουχουλιάσματος μπροστά σε έναν άνετο χώρο, ενώ άλλοι απαξιούν να ασχοληθούν με οτιδήποτε μη παραγωγικό που σε καθηλώνει δέσμιο της χαλάρωσης και της πρόσκαιρης απόλαυσης.
Όπως και να έχει, για μένα είναι καθαρά ανεκτίμητες, εκείνες οι ημέρες που με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι, εστιάζεις το βλέμμα σου στην φλόγα του τζακιού και αφήνεις πίσω σου τους γρήγορους ρυθμούς της πόλεις και της καταιγιστικές εξελίξεις της ζωής. Εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως το σύμπαν ίσως τελικά και να περιορίζεται στον μικρόκοσμό σου. Φίλοι, αδέρφια και λοιποί συγγενείς που ανήκουν στο εγγύτερο πλέον πλαίσιο αυτού που ονομάζεις οικογένεια, είναι τα μόνα άτομα που θες κοντά σου σε αυτές τις πολύτιμες στιγμές. Αδίκως;
Καθόλου αν θες την γνώμη μου. Άσε με λοιπόν να ζωγραφίσω για εσένα την εικόνα. Μια κρύα, βροχερή και υγρή χειμωνιάτικη ημέρα που αποκλείει κάθε ενδεχόμενη προσπάθεια οποιασδήποτε δραστηριότητας εκτός σπιτιού. Ας θέσουμε μάλιστα το ενδεχόμενο του να είναι Κυριακή. Ή όπως την αποκαλώ εγώ, μέρα της οικογένειας. Έξω εναλλάσσονται τα ενδεχόμενα κατακλυσμού Κυρίου και ανυπόφορου κρύου. Εσύ, σε μια κατάσταση ανάπαυλας από υποχρεώσεις και προβλήματα, απολαμβάνεις ένα φλιτζάνι καλό καφέ στο σπίτι σου. Μικρό ή μεγάλο, καινούριο ή παλιό, πολυτελές ή μη, δεν έχει καμία σημασία. Ο χώρος με την προσωπική σου ταυτότητα, ή και ο χώρος που κρύβει μέσα του τις καλύτερες αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων, είναι εκείνος που λειτουργεί ασυναίσθητα σαν καταφύγιο από τα πάντα.
Εκεί λοιπόν έρχονται και οι φωνές των αγαπημένων σου ατόμων και ο χώρος σου πλημμυρίζει χαμόγελα και αγάπη. Ζεστασιά και παρέα. Άνεση και χρώματα. Εκεί για μένα κρύβεται και η ευτυχία σου. Οι μυρωδιές από χειμωνιάτικα εδέσματα που σε εισάγουν σε ένα ταξίδι της μνήμης για να φτάσεις στις εποχές της γιαγιάς και της κουζίνας της, ο μεγάλος καναπές που χωράει μέσα του όλον τον κόσμο σου, τα πειράγματα του αδερφού σου που άλλοτε θα σε εκνεύριζαν. Τώρα συνθέτουν το πορτραίτο μιας ειδυλλιακής, ζηλευτής ημέρας.
Φτάνεις ίσως σε μια ηλικία που έχεις θέσει τις προτεραιότητες σου και τότε, είναι που συνειδητοποιείς, πως για αυτές τις μικρές και επιφανειακά ανούσιες στιγμές, είναι που τελικά αξίζει η ζωή. Για την απεριόριστη αγάπη, για την ασφάλεια και την ζεστασιά του χώρου σου. Για τις μνήμες του παρελθόντος που δεσπόζουν στο παρόν. Για εκείνες τις κρύες ημέρες μπροστά στο τζάκι…
αναπνοές
