Της Μαρίας Ιατρίδη.
Όλοι έχουμε δει ρομαντικές ταινίες με “happy end”. Τις λεγόμενες κομεντί. Κι αυτοί που το κρύβουν κι αυτοί που το φωνάζουν. Κι αυτοί που το χλευάζουν κι αυτοί που το αγαπούν. Για αγάπη μιλούν οι ηθοποιοί, ναι. Για αγάπη που κάποτε την έζησε, την άκουσε ο σεναριογράφος της ταινίας και εμπνεύστηκε απ’ αυτή. Ή τη μετέφερε και αυτούσια στον κινηματογράφο. Τι νομίζατε; Οι ταινίες ζηλεύουν τη ζωή. Όχι η ζωή τις ταινίες. Για αγάπη που και οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν έχουν νιώσει κάποια στιγμή στην πραγματική τους ζωή ή ακόμη και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων με τον συμπρωταγωνιστή τους. Αλλά ίσως και με το πέρας αυτών να ωθήθηκαν να τη βρουν κάπου εκεί έξω. Να βρήκαν τη δύναμη. Διότι δύναμη χρειάζεται για να βρεις την αγάπη. Όχι τύχη που χρησιμοποιούμε όλοι σαν δικαιολογία.
Και όχι, δεν κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν έχω ζήσει ΑΚΟΜΗ κάποιο happy end. Αλλά η λέξη-κλειδί είναι το: «ΑΚΟΜΗ». Που θα σου ξεκλειδώσει την πόρτα η οποία οδηγεί σε χαμόγελα χωρίς και… με ρυτίδες. Για τώρα, για πάντα. Ναι, για πάντα! Γιατί φοβάσαι αυτή τη λέξη; Μια απλή λέξη είναι. Οι άνθρωποι τη δημιουργήσαμε, εμείς έχουμε και τη δύναμη να της δώσουμε τη σημασία που θέλουμε. «Πάντα» για κάποιον μπορεί να ‘ναι όλη του η ζωή και για κάποιον άλλο ακόμη κι ένα μόνο λεπτό… Το θέμα είναι να συμβαδίζει με το «πάντα» που ξέρει το ταίρι του. Να έχουν διαβάσει κι οι δυο το ίδιο ερμηνευτικό λεξικό. Αλλά ακόμα κι αν έχουν διαφορετικά, μπορεί να περιγράψει ένας από τους δύο τόσο ωραία τη λέξη του, που ο άλλος να φτάσει και στην άλλη άκρη του κόσμου για να βρει το βιβλιοπωλείο που πουλάει το πολυπόθητο λεξικό. Καμιά φορά αλλάζουμε και όλη μας την κοσμοθεωρία για έναν άνθρωπο… Σε μια δισύλλαβη λεξούλα θα τα χαλάσουμε…
Τέτοια κι άλλα πολλά ρομαντικά δείχνουν οι κομεντί εξαγριώνοντας κάποιους που υποστηρίζουν ότι: «Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες». Ε, όχι λοιπόν! Εγώ και για καντάδες ξέρω και για πολλά λουλούδια και για μακρινά ταξίδια και για αξημέρωτα βράδια και για δακρύβρεχτα χειρόγραφα και για τρέλες. Για πολύ μεγάλες τρέλες. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά με τις ταινίες που μας δημιουργεί τη σύγχυση;
Που νομίζουμε ότι δε θα ζήσουμε ποτέ κάτι τόσο ρομαντικό; Και χτυπιόμαστε φωνάζοντας: «Οι ταινίες φταίνε για όλα», «Τι τους ήθελα τους έρωτες εγώ; Αφού δεν είναι όπως μου τους παρουσιάζουν στο χόλιγουντ!». Η διαφορά είναι στις στενάχωρες σκηνές οι οποίες στον κινηματογράφο θα διαρκέσουν αναγκαστικά μόνο κάποια λεπτά και έπειτα θα εμφανιστεί επί παραδείγματι ένα: «Πέντε χρόνια αργότερα…». Όπου όλα θα φτιάξουν και θα έρθει και το «happy end». Οι πρωταγωνιστές λοιπόν δυσκολεύτηκαν. Πόνεσαν. Για 5 ολόκληρα χρόνια.
Όχι μόνο για 5 κινηματογραφικά λεπτά. Και τελικά έγραψαν το τέλος που επιθυμούσαν στην ιστορία αγάπης τους. Άσε που για εκείνους τελειώνει ο χρόνος μόλις τελειώσει κι η ταινία και αδυνατούμε να γνωρίζουμε αν και ποια συνέχεια υπήρξε. Ή αδυνατούν και οι ίδιοι να έχουν κάποια άλλη ευκαιρία για κάποια άλλη εμπειρία κατά τη διάρκειά της. Όποιον τους φόρτωσε ο σκηνοθέτης και τέλος.
Χαρούμενο τέλος, λοιπόν, κι εσύ μπορείς να έχεις. Ναι, θα στεναχωρηθείς, ναι, θα πονέσεις και με υπομονή και επιμονή εν τέλει θα χαμογελάσεις. Εξάλλου, μπορείς να γράφεις ξανά και ξανά το σενάριο της ζωής σου με ό,τι διορθώσεις εσύ επιθυμείς.
Μην ξεχνάς ότι έχεις το πλεονέκτημα του τριπλού ρόλου. Είσαι και σεναριογράφος και σκηνοθέτης και ηθοποιός. Άσε λοιπόν τους άλλους να τσακώνονται στα γυρίσματα κι εσύ πρόσεξε μόνο το κάστινγκ του συμπρωταγωνιστή σου. Μπορείς και θα ζήσεις όλα αυτά που ονειρεύεσαι. Βάλε τα καλά σου και βγες έξω! Έξω από το καβούκι σου. Είδες πόσα χρώματα; Ξεκίνα να πασαλείβεσαι. Τσαλακώσου. Κι όταν ξεδιπλωθείς, κοιτάξου σε ένα καθρέφτη και δες τι αναγράφεται πάνω σου: “Happy end”…
αναπνοές
