Σάββατο βράδυ. Είχες βγει με την παρέα σου σε club και αφού ο φίλος σου έκανε το γνωστό stunt με τα τριάντα σφηνάκια που κέρασε την barwoman, εισπράττοντας ισάριθμες χυλόπιτες, πήγατε σπίτι. Οι άλλοι δύο στην παρέα ήταν ένα ζευγάρι που ήταν μαζί όλη μέρα, αλλά έκαναν σαν να είχαν να βρεθούν δέκα μήνες.
Συγκεκριμένα στην καφετέρια πριν το club, εσύ και ο φίλος σου μιλούσατε καθισμένοι σε διπλανές καρέκλες και το ζευγάρι είχαν πιάσει απέναντι μια καρέκλα στην οποία έκαναν μαθήματα σεξουαλικής ανατομίας τρίτου τύπου.
Αυτοί σου έλεγαν γιατί δεν κάνεις και συ μια σχέση σαν άνθρωπος. Ο άλλος σου έλεγε γιατί δεν την πέφτεις σε όποια ωραία βλέπεις μπροστά σου όπως κάνει αυτός. Τους άκουγες όπως θα άκουγες έναν οπαδό οργανωμένο σε σωματείο, να προσπαθεί να σου κάνει διάλεξη στην κβαντομηχανική και αμέσως μετά στην ιστορία της τέχνης μέσα από την τάση του ιμπρεσιονισμού.
Έχεις τους φίλους σου. Έχεις τη σχέση σου. Καλό είναι να υπάρχει επιθυμία. Καλό να υπάρχει έλξη. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις σαν να παίζεις σε υπερπαραγωγή της Sirina. Όπως επίσης δεν είναι ανάγκη επειδή κάνουν αυτοί έτσι, να είσαι κι εσύ με την κοπέλα σου σε διαγωνισμό ποιος θα φτάσει πιο βαθιά τη γλώσσα στο λαρύγγι του άλλου.
Επίσης δεν γίνεται να είσαι και τόσο πέφτουλας όταν είσαι μπάκουρος γιατί το να δίνεις αξία σε όλες σε κάνει να μην έχεις εσύ ο ίδιος αξιοπρέπεια. Αν πάνω από όλα δεν αγαπάς τον εαυτό σου δε θα σε αγαπήσει ο άλλος.
Στο club, λοιπόν, έβλεπες τον έναν να ψάχνει να βρει το έτερόν του ήμισυ σε μια πανέμορφη κοπέλα η οποία όμως δούλευε και φυσικά δεν είχε την όρεξη του καθένα. Από την άλλη είχες το ζευγάρι που απλά επειδή δεν είχε πού να πάει να βγάλουν τα μάτια τους, σου είχε φορτωθεί. Και απλά σκέφτεσαι με όλα αυτά.
Γιατί;
Το να έχεις μια σχέση είναι κάτι φυσικό. Είναι κάτι όμορφο. Ειδικά αν δεν είσαι με κάποια απλά για να μην είσαι μόνος σου. Ή αν δεν είσαι με κάποια απλά για να ξεπεράσεις την πρώην το οποίο είναι χειρότερο.
Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν έχεις το δικαίωμα επειδή εσύ ενεργείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο στην προσωπική σου ζωή, να θες να τον επιβάλλεις αυτόν και στους άλλους. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που σε ήδη ανασφαλή άτομα τα στέλνεις στα Τάρταρα ψυχολογικά με τέτοιες υποδείξεις. Δεν είναι προτροπές/φιλικές συμβουλές. Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι κακές προτροπές.
Γιατί να μου λέει τι θα κάνω αυτός που έχει φάει τόσο κέρατο που σκύβει να περάσει από την πόρτα, αλλά μένει στη σχέση του από ανασφάλεια; Γιατί να μου υποδεικνύουν πώς εγώ με την κοπέλα μου θα φερθούμε δημόσια και πως αν δεν κάνουμε σαν λυσσασμένοι, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι δεν είμαστε τόσο αγαπημένο ζευγάρι;
Η κριτική είναι καλοδεχούμενη όταν είναι καλοπροαίρετη. Όταν όμως στόχος σου είναι να με κριτικάρεις για να με μειώσεις, αντί να με βελτιώσεις, τότε απλά τρως άκυρο και ψάξε να βρεις άλλους τρόπους να ανακτήσεις τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση.
Όπως κάθεσαι λοιπόν Κυριακή ξημερώματα σπίτι σου και σκέφτεσαι «γιατί πρέπει να κάνω αυτό που λένε οι άλλοι», σου στέλνει μήνυμα η πρώην σου με την οποία έχετε χωρίσει και τα έχετε φτιάξει ξανά όσες φορές έχει πάρει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός την τελευταία εικοσαετία.
Οι φίλοι σού έλεγαν μην κάνεις κάτι μαζί της ξανά γιατί θα πληγωθείς. Καλύτερα το απρόσωπο πέσιμο στη barwoman.
Όχι.
«Θα πάω να τη βρω», λες, «θα πέσω στο βούρκο άλλη μια φορά και ας είναι μετά να χτυπάω για άλλη μια φορά το κεφάλι μου στον τοίχο».
Τουλάχιστον τώρα θα είναι δική μου επιλογή. Δικά μου τα λάθη, δικές μου και οι συνέπειες.
Του Θάνου Δημητρογιάννη
πηγη
